Antonyms
Synonyms
Etymology

1. ruin

verb. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] destroy completely; damage irreparably.

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

2. ruin

noun. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] an irrecoverable state of devastation and destruction.

Antonyms

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

3. ruin

noun. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] a ruined building.

Synonyms

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

4. ruin

noun. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] destruction achieved by causing something to be wrecked or ruined.

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

5. ruin

verb. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] fall into ruin.

Synonyms

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

6. ruin

noun. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] an event that results in destruction.

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

7. ruin

noun. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] the process of becoming dilapidated.

Synonyms

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

8. ruin

noun. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] failure that results in a loss of position or reputation.

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

9. ruin

verb. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] reduce to bankruptcy.

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))

10. ruin

verb. ['ˈruːən, ˈruːɪn'] deprive of virginity.

Etymology

  • ruin (English)
  • ruine (Middle English (1100-1500))
  • ruine (Old French (842-ca. 1400))
Antonym.com