Antonyms
Synonyms
Etymology

1. endure

verb. ['ɛndˈjʊr, ɪnˈdʊr'] put up with something or somebody unpleasant.

Etymology

  • endure (English)
  • enduren (Middle English (1100-1500))
  • endurer (Old French (842-ca. 1400))

2. endure

verb. ['ɛndˈjʊr, ɪnˈdʊr'] face and withstand with courage.

Etymology

  • endure (English)
  • enduren (Middle English (1100-1500))
  • endurer (Old French (842-ca. 1400))

3. endure

verb. ['ɛndˈjʊr, ɪnˈdʊr'] continue to live through hardship or adversity.

Etymology

  • endure (English)
  • enduren (Middle English (1100-1500))
  • endurer (Old French (842-ca. 1400))

4. endure

verb. ['ɛndˈjʊr, ɪnˈdʊr'] undergo or be subjected to.

Etymology

  • endure (English)
  • enduren (Middle English (1100-1500))
  • endurer (Old French (842-ca. 1400))

5. endure

verb. ['ɛndˈjʊr, ɪnˈdʊr'] last and be usable.

Antonyms

Synonyms

Etymology

  • endure (English)
  • enduren (Middle English (1100-1500))
  • endurer (Old French (842-ca. 1400))

6. endure

verb. ['ɛndˈjʊr, ɪnˈdʊr'] persist for a specified period of time.

Etymology

  • endure (English)
  • enduren (Middle English (1100-1500))
  • endurer (Old French (842-ca. 1400))

7. endure

verb. ['ɛndˈjʊr, ɪnˈdʊr'] continue to exist.

Etymology

  • endure (English)
  • enduren (Middle English (1100-1500))
  • endurer (Old French (842-ca. 1400))
Antonym.com